انقلاب انفجار نور بود .. کورمان کردید با آن

آفتاب: «مرتضی میرباقری (معاون سیمای صدا و سیما) که شب گذشته (اول شهریور) از پشت صحنه مجموعه تلویزیونی نون و ریحون بازدید می‌کرد؛ در جمع خبرنگاران و در پاسخ به سوالی درباره صحت‌ و سقم پخش نشدن ربنای شجریان و دیگر آثار وی از صدا و سیما گفت: شجریان به دلیل مواضع ضدانقلابی که گرفته است و مواضع بدی که در رابطه با مردم خودش گرفته است؛ دیگر صلاحیت کافی برای حضور در قلب مردم را ندارد.»

.

نمی‌دانم ولی معمولاً اینگونه‌ست که همیشه سعی می‌کنیم اگر کار درستی کردیم قانع نباشیم. هنوز جای خوب‌تر شدن هست. سوالم اینجاست؛ ما پس از این‌همه سال اگر دولتمان، نظاممان، اینگونه برای ارزش نهادن بر یک شخص حقیقی یا حقوقی و یا گروهی،گروهکی آن‌ها را بر مبنای آن‌چه که نامش انقلاب و مواضع آن می‌نامد مورد قضاوت قرار می‌دهد، هدفش چیست حقیقتاً؟

می‌شود خیلی چیزها گفت جای چنین کلمه‌ای. می‌شود از قانون اساسی مایه گذاشت. می‌شود از قرآن و دین گفت. ولی چرا انقلاب؟ چیزی که گذشته‌ی ماست. چیزی که به وجود آمد تا بهتر کند. وقتی بود که شرایط، زمانه و همه چیز با امروزمان و مخصوصاً فردایمان متفاوت است. حتی قانون و شرعمان هم تغییر کرده. دلیل این قیاس‌ها چیست؟ نه این است که آینده‌ی مشخصی در ذهن مردم نیست ولی خاطره‌ی گذشته‌ای خوب را برایشان می‌خواهند دوباره تصویر کنند؟ انقلاب خوب بود. انقلاب خوب بود. تمام حرف‌ها همین است. که خرابش نکنید. اما این همه‌ی آن‌چیزی که قرار بود باشد نیست. انقلاب وسیله بود. هدف ولی تعالی بود. رفاه بود. اخلاق بود. پیشرفت بود. نداریمشان. پس از این‌همه سال هنوز خود انقلاب حرف است. چرا؟ چون امروزمان از انقلاب است پس انقلابمان مقدس است؟ من دانشجویی هستم که با درس خواندنم قرار است عالم شوم. تو نوازنده‌ای هستی که قرار است با موسیقیت هنرمند شوی، لذت ببری و کاری کنی دیگران نیز لذت‌ببرند. مهم نیست چگونه درس خواندم. مهم نیست چه سازی زدی. اگر عالم شدم کارم را کرده‌ام. اگر حس لذت درون من ایجاد کردی هنرمندی. انقلاب وسیله بود. معیار نبود.