آينده‌ي دنياي مجازي

 

وب 3!!!!

پيش‌بيني‌هاي بيل‌گيتس هر ساله شنونده‌هاي خودش رو متحير مي‌كنه. با اينكه چند نمونه از اون پيش‌بيني‌ها درست از آب در نيومد اما گفتن اون حرف‌ها براي شخص اول دنياي آي‌تي يك ترس و براي من يوزر يك جذابيت خاصي داشت. پيش‌بيني‌هاي امسال بيل‌گيتس بيشتر به سخت‌افزارها مربوط مي‌شد. به سورفيس عزيز و دوس داشتني كه فعلاً همتايي نداره. من نمي‌خوام در مورد پيش‌بيني‌هاي گيتس بنويسم. مي‌خوام به تقليد از اون در مورد آينده‌ي دنياي مجازي تفكراتم و احساساتم رو بيان كنم.
شايد زود باشه كه همچين پيش‌بيني رو بخوايم انجام بديم؛ اما فكر نمي‌كنم چيزي باشه كه به طرفش نخوايم بريم.
اولين چيزي كه به ذهنم مي‌آد از اين كه اون وب چگونه خواهد بود اينه كه بين كامپيوتر و اينترنت و فضاي درون اون‌ها فاصله‌اي نخواهد بود. يعني همونطور كه قادرم اطلاعاتم رو درون كامپيوترم ذخيره كنم به همون سادگي و راحتي مي‌تونم اطلاعاتي رو توي فضاي اينترنتي ذخيره كنم.
دومين مسئله اينه كه مفهوم اشتراك گذاري ديگه از بين خواهد رفت!چطور؟
به اين صورت كه دو مفهوم نه چندان جديد اما گسترده‌تر يعني خصوصي و عمومي رواج پيدا خواهد كرد. يعني تموم فايل‌هاي من به گونه‌اي مديريت خواهند شد كه در web3 يا براي استفاده خودم يا افراد محدودي خواهد بود يا اينكه نه، براي عموم جهان قابل روئيت و استفاده هست.
مسئله‌ي سوم مسئله‌ي نرم افزارها هستش. نرم افزارهايي كه تحت وب بارگذاري مي‌شن و از اون‌ها استفاده مي‌شه گسترده‌تر از ايني كه الان مي‌بينيم خواهد شد. به جرأت مي‌تونم بگم بيشتر نرم‌افزارهاي اينترنتي براي سرگرمي ساخته شدن! البته نه اونقدر سرگرمي ولي قابليت مانور چنداني رو ندارند. بيشتر نرم‌افزارهايي كه روي اينترنت قرار داده شدن(مثل فتوشاپ) براي انجام كارهاي محدودي هستش كه البته نرم‌افزار از روي يك نرم‌افزار دسكتاپ طراحي شده. يعني نرم‌افزار اول و اصلي براي دسكتاپ هستش. فكر مي‌كنم شركت‌هايي به وجود بيان كه نرم‌افزارهاشون فقط و فقط تحت وب اجرا بشن. با تمام امكانات. اينطوري مديريت بهتري هم براي نرم‌افزار و يوزرهاشون دارن.
وب 3 ما رو به اينترنت وابسته مي‌كنه. نه اين وابستگي كه الان من و شما براي استفاده از اون داريم. نه. منظور من اينه كه همه چي تحت وب خواهد شد. اگه بخوام كنسرت برم به جاي اينكه بخوام بليت بگيرم و توي اون جمعيت قرار بگيرم از منزلم يا از محل كارم(!) به موسيقي كه داره توي همون لحظه نواخته مي‌شه گوش بدم. توي اون جمعيت قرار بگيرم و بلند بلند داد بزنم (!) دادي كه همه مي‌شنون. البته هيچ وقت اون خاطره فراموش نخواهد شد چون فرياد من نوشته شده بود. حتي مي‌تونه صوتي باشه. محدوديتي نخواهد بود.

 

شايد خيلي اغراق باشه اما تا چند سال پيش ديدن و شنيدن صداي من جز براي افرادي كه كنار من بودن امكان‌پذير نبود. اگه توي اون زمان اين حرف‌ها هم زده مي‌شد و پيش‌بيني شده بود توي فكر ما اينگونه بود كه اين‌ها هيچ لذتي هم ندارند اما حالا مي‌بينيم ميليون‌ها كاربر تصاويرشون رو توي يك فضايي مثل يوتوب قرار مي‌دن و از اينكه 1 ميليون بازديد از تصاويرشون داشتن لذت وصف نشدني مي‌برن.
حالا كه خودم تصورش رو مي‌كنم مي‌بينم چنين چيزي امكان نداره! من دوس دارم با دوستام برم كنسرت و اونجا جار و جنجالي راه بندازم!(:دي) و اين برام خوشايندتره تا اينكه پشت كامپيوترم بشينم و آنلاين گوش بدم و ببينم! اما… اگه دوستام كنار من نبودن چي؟! اگه من دوست داشتم به يك كنسرت توي آمريكا و چند ثانيه بعد توي انگليس و چند دقيقه بعد توي ايران برم چي؟!
به نظر من تلويزيون ديگه معني نخواهد داشت. چون يك رسانه‌ي يك طرفه هستش.
فكر مي‌كنم زيادي از مالتي مديا گفتم!
در ضمن… همه‌ي اون چيزهايي رو كه بهش اشاره كردم كم و بيش همين الان وجود داره اما باز هم محدوديت درش هست و البته به اون گستردگي كه تصور مي‌كنم نيست پس هنوز به اون نقطه نرسيديم.
شما فكر مي‌كنيد آينده‌ي دنياي مجازي چطور خواهد بود؟!